Life and its little pleasures

Remember?

Memories

Have you ever had someone tell you: "you definitely know this song from when we were young!" And you go: "no, doesn't ring any bells. Don't remember the name of the band or the song".

And then you hear the song again... and all these memories come flooding back from when you were young and innocent :-)

Here's on of those...

For many more of these, you can always go here.

I love the 80's

... and if you are growing a mullet, so do you!
It's quite American, but how much do you remember? I remember way too much of this shit...

Rommel

Volgende week maandag komt de verhuisfirma mijn inboedel inpakken om er dan een deel van richting Londen te sturen en een ander deel ervan op te slaan totdat ik terug kom. Dat wil zeggen dat er volgende week een aantal vreemden door al mijn kasten en spulletjes zullen gaan. En omdat ik op de goede Limburgse manier ben opgevoed van:"Wat zullen de mensen wel niet denken als ze dat zien!!!", moet alles opgeruimd en netjes zijn. Dus trotseer ik elke dag een nieuwe kast/kamer om er met de grove borstel door te gaan. Alles wat ik de laatste twee jaar niet meer heb aangeraakt (lees: wat vanuit Amerika mee verhuisd is en sindsdien niet meer bewogen heeft), gaat er onverbiddelijk uit!

En dat geldt voor spullen en kleren... Tenminste dat zeg ik nu... Want ik moet nu aan de kleerkast beginnen... En daar steekt veel in... veel te veel... Veel leuke dingen... Zo van die hebbedingetjes... Dingen die ik al meer dan twee jaar niet meer heb gedragen... Dingen waarvan je denkt: "hey, het wordt weer een keer mode... Ooit"...
Mmmm, misschien moet ik hier maar een beetje soepelder zijn...

Schattenvondst tot nu toe: verschillende Nederlandse Guldens en Belgische Franken, een echte Torhout/Werchter postzegel die ooit bij de Humo zat, nog meer liefdesbrieven, foto's uit de oude doos, een fles champagne die ik vorig jaar van VT4 kreeg (en compleet vergeten was), gratis cinema-tickets, een asbak met "I hartje NY" en een kaars waarop staat: "Claudia: Zelfzeker en succesvol, blijft kalm in crisissituaties".

Weenbeeb

Ik ben een echte bleitgriet. Schotel mij het minste sentiment voor op het grote of kleine scherm en ik lig binnen de minuut te grienen gelijk een klein kind. En neen, niet alleen bij die typische VijfTV films waarbij een moeder stervende is en nieuwe pleeggezinnen zoekt voor haar 10 kinderen (minstens 4 zakdoeken vol), maar ook bij die slijm-televisie-reality-shows waarbij een arm gezin met een vader in Irak een volledig nieuw huis krijgt en een blitzbezoek van papa erbovenop. En masse rollen de tranen dan van mijn wangen.

En ik heb het van geen vreemden. Mutti en zus zijn minstens even erg. En het grappige is dat we meteen wisten/weten van elkaar wanneer we begonnen/beginnen te wenen. Vroeger lagen we in drie verschillende zetels voor de buis en keken we op precies hetzelfde moment naar elkaar vanboven een kussen dat stevig tussen onze armen geklemd zat. Alledrie met rode ogen, natte wangen en bij de ene de mascara al wat meer "gesmudged" dan bij de andere. En dan schaapachtig naar elkaar glimlachen... en papa ons uitlachen...

Ook in de bioscoop, zeer vervelend. Want meestal op het ergste weenmoment gaat het licht aan en begint iedereen naar buiten te lopen. Ik zit dan meestal nog even zo laaggezakt mogelijk in mijn stoel om mijn gezicht iets of wat presentabel te maken. Al moet ik zeggen dat het alweer een tijdje geleden is dat ik nog gehuild heb in de cinema. "Brokeback mountain", denk ik. En op een moment tijdens "Volver", als ze zingt.

En nu ook al bij Fata Morgana... Omdat twee broers, waarvan eentje het Down-syndroom heeft, gratis tickets krijgen van BMI richting Schotland.

Het begint erge vormen aan te nemen...

Las Vegas

Omdat ik geen camera meer heb om nieuwe foto's te nemen, heb ik maar eens de foto's van Las Vegas online geflickerd... November 2005, vakantie samen met Frederik en Diederik.

Life is life

Ik was tien toen ik dit eerst zag en ik vind het nog altijd geweldig.

Liefde

In een poging om mijn boekenkast op te ruimen, stootte ik daarstraks op een hoop oude brieven. Brieven van vrienden, brieven van vriendinnen, brieven van pennenvrienden (ja, dat bestond vroeger), brieven vanuit Marokko en Turkije van mensen die pennenvriend willen worden, brieven van familie en ja, ook brieven van liefjes. Waar is de tijd toch gebleven dat "echte" mannen hun eeuwige liefde betuigden via het geschreven woord?  Het lijkt alleszins al een hele tijd geleden...

Maar wat is het toch heerlijk om ze terug te lezen... Brieven die beginnen met a.h.l.m.v.d.h.w. en eindigen met v.d.j.d.e.v.j.z.b.h.(m.h.z.h.)(1)... Brieven met hartjes, gedichtjes en leuke tekeningen... Brieven die beginnen met: " Net een streepje Lou Reed opgelegd om te relaxen maar ik kan je niet uit mijn hoofd zetten"... Brieven met de tekst van Bye Bye Baby van The Ramones (om het uit te maken)...  Brieven die de komst van het weekend bejubelen omdat je elkaar dan eindelijk weer kan zien (nog 2 uur en ik kan je vastnemen, vasthouden, je kussen, je bij me hebben, je laten zien dat ik echt stapelverliefd op je ben)... Aaahh, waar is de tijd...

(1) aan het liefste meisje van de hele wereld; van de jongen die eeuwig van je zal blijven houden (met heel zijn hart) ... Tenminste dat denk ik dat hij ermee bedoelde...